بررسي ارتباط با امام زمان (عج) در عصر غيبت

موضوع مورد بررسی در این پژوهش، ارتباط با امام زمان7 در عصر غیبتاست که به بررسی چیستی و مفهوم ارتباط و گونه های مختلف آن و به طور خاص به امکان ارتباط دیداری می پردازد.

اصل برقراری ارتباط و استمداد از امام زمان7 مطلوب و مورد توجه است. البته در باب ارتباط دیداری باید دانست که زمانی مایه رشد و بهره مندی خواهد بود که از جهت باطنی نیز با مقام ولایت اتصال برقرار گردد و در علم و عمل همراهی و همگامی با معصوم7حاصل شود.

لذا این رساله با هدف تبیین ارتباط و گونه های آن علاوه بر مفهوم شناسی ارتباط به عوامل و موانع زمینه ساز ارتباط و عدم ارتباط، نظریات مختلف درباره ی امکان وقوع دیدار و آسیب های احتمالی پرداخته است.

ارتباط در لغت به معنای علاقه و پیوند می باشد. شیعیان همیشه خواستار ارتباط با امام خود بوده و هستند. این ارتباط زمانی مطلوب خواهد بود که انسان ساز باشد و افراد را به سوی کمال سوق دهد. البته با توجه به علاقه ی فراوانی که در این زمینه وجود دارد، ضرورت ایجاب می کند که علاقه مندان به ارتباط، بیش از پیش به اطلاعات خود بیفزایند تا در دام مدعیان دروغین گرفتار نشوند، چون افراد سودجو از این علاقه شیعیان سوء استفاده کرده و آنان را بازیچه خود قرار می دهند.

در این زمینه دو نظریه وجود دارد که عده ای به امکان ارتباط و عده ای به عدم امکان ارتباط اعتقاد دارند. گروهی که نظریه امکان دیدار را قبول دارند معتقدند که برای برقراری این ارتباط یکسری علل و عواملی وجود دارد که باید رعایت شود و پس از فراهم کردن این عوامل به برطرف کردن موانع موجود در این راه پرداخت. در نهایت کسی که موفق به دیدار حضرت حجت 7 شد برکات بسیاری شامل حال او می شود. ولی در کنار این برکات و آثار، حتما آسیب هایی هم وجود خواهد داشت.

نتیجه پژوهش اين است كه ارتباط با حضرت مهدی7با توجه به عواملي كه در متن رساله به آن اشاره خواهد شد، امکان دارد