زندگینامه و رهنمودهای آیت الله سید عبدالکریم کشمیری

گر نور حيدري ز كسي رخ نما ‌كند    /    در عـالمي به جهـان جلـوه‌هـا كند

در سال 1343‌ق در خانوادة علم و روحانيت و سيادت در نجف اشرف كودكي به دنيا آمد؛ آري، نوري درخشيد و نوزادي پا به عرصه خاك نهاد كه از نسل نور، و ميوه‌اي از شجره طيبه بود و در حيات خود با درخششي شگفت از نور معنويت،  بسياري از دل‌هاي نوراني را هدايت نمود. نام او را عبدالكريم نهادند.

پدرش، سيد محمد علي، فرزند آيت الله سيد حسن كشميري كه بزرگ علم و عرفان بود، از فضلاي معروف به زهد و تقوي بود. مادر او نيز دختر فقيه بزرگ، آيت الله سيد محمد كاظم يزدي صاحب عروه الوثقي مي‌باشد.

جناب آيت الله سيد عبدالكريم از همان كودكي، با عنايت خاص مرحوم پدرش به كسب علوم حوزوي و معارف الهي مشغول مي‌شود.

حافظه، استعداد درخشان و پشتكار و همت والايي كه در وجود آن بزرگوار بود، ترقي و رشدش را مضاعف كرد؛ تا آن‌جا كه خيلي زود به درجات علمي و فقهي رسيد و از شاگردان طراز اول مرحوم آيت الله خويي قرار گرفت. اجتهاد او در علوم حوزوي به تأييد آيت الله العظمي خوئي رسيد. از ملازمت و رفاقت ايشان  با حضرت آيت الله خوئي داستان‌هايي منقول است.

آيت الله كشميري توجه خاصي به علوم معنوي و اخلاق و عرفان داشت و از كودكي ملازمت و همنشيني با بزرگان اخلاق را سيرة خود قرار داده بود. خدا هم الطاف خاص خود را روزي ايشان مي‌نمود. خود او مي‌فرمايد:

من از اول، دنبال پيرمردها بودم. رفيق جوان كم داشتم... و هر كدام را مي‌ديدم كه بويي از اين طريق برده باشد، دستورالعملي از او مي‌گرفتم.

از جمله آن پيران طريق و ساقيان شراب معنويت، شيخ مرتضي طالقاني، شيخ علي اكبر اراكي، سيد ابوالفضل حسين هندي، مرحوم آيت الله سيد علي آقا قاضي و مرحوم سيد هاشم حداد مي‌باشد. مرحوم كشميري از بعضي از آن‌ها در تجرد نفس و فتح مقامات عرفاني استفاده كرد. البته مردان راه خدا و استادان سير و سلوك نيز، آغوش محبت و هدايت بر او گشوده بودند، و او را مستعد مي‌ديدند؛ چنانچه استادش مرحوم قاضي به او فرمود: «توي سرت نور است». با وجود جو نامناسبي كه آن زمان در مخالفت با بعضي از مباحث و اساتيد عرفاني وجود داشت، اين رهرو صادق راه خدا، دريغ و كوتاهي نكرد و پيوسته از وجود علماي اخلاقي همچون مرحوم قاضي و شيخ علي اكبر اراكي بهره‌هاي بسيار برد و به مراتب والايي دست يافت.

اين عالم فرزانه يكي از راه‌هاي موفقيت طالبان حقيقت را در فتح قلل معرفت و مقامات انساني، توجه به ذكر خدا، خصوصاً اذكار قرآني مي‌دانست و در اين حيطه مهارتي خاص داشت.

حجت الاسلام والمسلمين حاج شيخ جعفر ناصري در اين باره مي‌فرمايد:

آيت الله كشميري اين تجربه را داشتند. در باب بعضي از آيات قرآني، بعضي از اسماء الله و شرايطش را دقيق مي‌دانستند. امروزه اين همه كتاب در مورد اسماء الله نوشته مي‌شود ولي يكي اثر نمي‌كند. دقيقاً يكي از دلايلش اين است كه در طول تاريخ، شرايط تأثير آن‌ها حذف شده است. گفتن بعضي از اذكار و اسماء الهي ساعت يا روز مخصوص داشته و كيفيت و شرايط مخصوص. همه‌اش از بين رفته، فقط خود همان عدد مانده است و اين هم اثري نمي‌گذارد. ايشان نسبت به اين راه جامع بودند و اطلاعاتشان وسيع بود. مي‌دانستند چه ذكري را چه موقعي به چه كسي و با چه شرايطي بگويند.

برخي از رهنمودهاي سلوكي اين عالم عارف چنين است:

- موفقيت در سير و سلوك، بدون استاد نمي‌شود. ذكر و فكر، با دستور استاد حاذق، سريع‌تر انسان را بالا مي‌برد.

- نفي خواطر با فكر و ذكر مداوم علاج مي‌شود و اذكار مختلف در فصول مختلف، در تكميل و سازندگي ابعاد مختلف ضروري و مثمر ثمر است.

- خواندن قرآن و ختم آن و بعضي سور و آيات به عدد معين، لازمه راه است.

- تأثير اذكار، تداوم مي‌خواهد و گاهي بعد از يك سال در وجود انسان ميوه مي‌دهد.

- بايد تلاش و مجاهدت كرد، و با تنبلي كسي به جايي نمي‌رسد.

- ذكر شريف «لا اله الا الله» براي نفي خواطر بسيار نافع است و گفتن يك «لا اله الا الله» بهتر از دنيا و مافيها است.

در ايام پاياني عمرش فرمود: «در خواب آقاي حداد را ديدم؛ به من فرمود، چرا غمناكي؟ فرج نزديك است». آخر الامر همين‌طور شد و حضرت استاد، در سال 1378 شمسي به لقاء الهي كه بالاترين فرج و فتح براي او بود  نائل شد و به سوي ملكوت پر كشيد. پيكر مطهر او در حرم حضرت معصومه عليها السلام، در كنار مرقد علامه طباطبايي قدس سره به خاك سپرده شد.