سکوت از دیدگاه امام علی(علیه السلام)

موضوع مورد بررسی در این پژوهش سکوت از منظر امام علی7 است. که با بررسی و شناخت جایگاه سکوت و آثار فردی و اجتماعی آن با تکیه بر آموزه‌های علوی به تبیین انواع سکوت ممدوح و مذمومپرداخته است. سخن و سکوت دو جلوه ارتباط ما با دیگران است. سخن هر فرد یا مواقف سکوت او سفیر و جلوه‌ای از صفات، روحیات و شخصیت اوست. از جمله نعمت‌های ارزشمندی که خداوند تبارک و تعالی به انسان عطا کرده قدرت بیان است. نعمت سخن گفتن عامل مهمی در تکامل انسانی محسوب می‌شود و اهمیت آن در زندگی انسان تا به حدی است که در سوره الرحمن بعد از مسئله آفرینش از نعمت بیان یاد شده است. الرحمن، علم القرآن، خلق الانسان، علمه البیان.

انسان با قدرت بیان معلوماتی که اندوخته ظاهر می‌سازد و تفکر خود را به دیگران منتقل می‌کند. با نگاهی به آموزه‌‌هاو معارف دینی در می‌یابیم به همان میزان که اصل سخن گفتن نعمت و عطایی از جانب خداوند به شمار آمده است در مقابل سکوت نیز بسیار تحسین و آثار فراوانی برای آن بر شمرده شده است. در معارف اسلامی سکوت یا سخن گفتن به صورت مطلق مورد مدح یا ذم قرار نگرفته است. گاهی سعادت و شقاوت انسان در پرتوی خوب سخن گفتن دانسته شده و گاهی حفظ دین و شریعت در گروی سکوت بر شمرده شده است.

لذا نوشتار حاضر با واکاوی معنا و جایگاه سکوت و آثار فردی و اجتماعی آن و نسبت آن با سخن گفتن پرداخته است تا بتواند میان سکوت پسندیده و مذموم تبعیض قایل شده و هر یک را از دیگری بازشناسیم.