قاعده¬ی تسامح در ادله سنن

قاعده­ی تسامح در ادله سنن، از قواعدی است که برای برخی احکام مستحب و مکروه در فقه امامیه به آن استناد شده است. ترديدى نيست كه بخش عظيمى از آداب، ارزش‌ها و سنن اسلامى در احاديث و روايات معصومين:آمده، در حالى كه برخی از اين احاديث، فاقد شرايط بنيادين حجيت (هم‌چون عدالت راوى يا ضبط در نقل و اتصال سند) مى‌باشند. از این رو اين پرسش محورى مطرح گرديده كه آيا مى‌توان در اين باره با چشم‌پوشى و سهل‌انگارى در مورد سند و از باب اميد رسيدن به ثواب، اين‌گونه احاديث را پذيرفت؟ در خصوص پذیرش این قاعده، طرفداران و مخالفانی وجود دارد. این پژوهش با عنوان قاعده­ی تسامح در ادله سنن و موارد مهم کاربرد آن در فقه امامیه، برآنست تا دریافتی صحیح از این قاعده با ذکر مستندات به دست دهد و به واکاوی موارد کاربرد آن در فقه امامیه بپردازد. در این پژوهش بعد از تبیین موضوع، ادله­ی مختلف موافقین و مخالفین بررسی شده و بعد در مقام داوری بین آن­ها، ادله­ی موافقین این قاعده تقویت و ادله­ی مخالفین نقد شده است و در نهایت این قاعده به عنوان یک قاعده­ی معتبر معرفی شده است.