نعمت از نگاه اندیشه شیعی و اهل سنت

رساله حاضر به بررسی نعمت از دو اندیشه شیعی و اهل سنت پرداخته است. نعمت دارای تعاریف زیادی است؛ از جمله معانی لغوی آن خوشی، خیر و شایستگی در زندگی و در اصطلاح آنچه که انسان در راه قرب و سعادت مصرف نماید.

نعمت انواع مختلفی دارد؛ نعمت­های خداوند یا نعمات ظاهری هستند که با حواس پنجگانه قابل حس و درک هستند و یا نعمات باطنی هستند که با دیده عقل قابل درک است. هدف از آفرینش انسان، رسیدن به قرب است و رسیدن به این هدف، نیازمند اسباب و وسایل است و اسباب و وسایل این هدف، نعمت­ها هستند که انسان با استفاده شایسته از آنان، می­تواند به این مقام نائل شود. نعمت­های باطنی دارای اهمیت خاصی هستند و از میان نعمت­های باطنی، نعمتی که مورد بحث و اختلاف­نظر واقع شده، نعمت ولایت است و در مورد سایر نعمات باطنی مانند: عقل، نبوت و معاد و... میان عالمان شیعه و اهل سنت اختلافی وجود ندارد. اما بحث ولایت و نعمت باطنی ولایت، دارای مباحث اختلاف­برانگیزی است که سعی شده در این مجال کوتاه، مختصری به این اقوال بپردازیم.

توجه به نعمات الهی، چه ظاهری و چه باطنی، از اهمیت بسزایی برخوردار است؛ زیرا انسان با نعمت­های موجود زندگی می­کند و می­تواند از آن­ها برای آرامش ابدی خود نیز استفاده کند. پس پرداختن به این موضوع، از اهمیت ویژه­ای برخوردار است؛ چون خواه ناخواه انسان همواره با آن­ها زندگی می­کند. پس توجه و شناخت هر یک از نعمت­ها و جایگاه آنان، ما را در رسیدن به کمال و سعادت کمک خواهد کرد.

در نهایت تنها راه قدردانی و سپاسگزاری از خداوند منان به خاطر تمامی الطاف و نعمات بی­شمارش اولاً شناخت و دوماً توجه و سوماً به کارگیری صحیح آن است.